శుభ్రంగా కాళ్ళూ, చేతులూ కడుక్కుని భోజనానికి కూర్చుంటాం.
మన అమ్మో, ఇల్లాలో మన కంచములో వేడి వేడి అన్నం వడ్డిస్తుంది.
అందులోకి ముద్దపప్పును వేస్తుంది.
ఘుమఘుమలాడే నెయ్యిని చెంచాతో పోస్తుంది.
అంచుకు నోరూరించే ఆవకాయ.
*మన ఆకలి రెట్టింపవుతుంది.*
*ఆత్రంగా దండయాత్ర మొదలుపెడతాం.*
*ఒక్కో ముద్ద లోనికి దిగుతుంటే, జీవుడు సంతోషంగా గంతులేస్తాడు.*
*ఆహాహా!...ఏమి మన భాగ్యము!.....*
ఇంతలో కఠక్ మని శబ్దం. పంటి కింద రాయి...
అంతకుముందటి దృశ్యం చెల్లాచెదరవుతుంది.
ముఖం రంగులు మారుతుంది.
కోపం నషాళానికి అంటుతుంది.
*ఈ రాయి ఎక్కడిది?*
బియ్యం లోదా?
పప్పులోదా?
మిల్లులోదా?
ప్లేటు శుభ్రంగా కడగకనా?
ఇల్లు సరిగ్గా ఊడవకనా?....
.దాని గురించి జుట్టు పీక్కుంటాం.
తిండి సంగతి మరిచిపోతాం.
వండినవాళ్ళ శ్రమను మరిచిపోతాం.
వడ్డించినవాళ్ళ ప్రేమను మరిచిపోతాం.
ఆ ముద్ద మన నోటికి అందేవరకు జరిగిన గొప్ప విషయాలేమీ మనం గుర్తుంచుకోం.
ఆ ఒక్క రాయి మీదే మన దృష్టంతా.
చిన్న కారణానికి మంచి సంబంధం పాడుచేసుకుంటాం.
జీవితం కూడా అన్నం ముద్ద లాంటిదే!
భగవంతుడు మనకు ఈ జీవితమనే అన్నపుముద్దను ప్రసాదించాడు.
*అందులో రాయి ఏమిటి?...చిన్న కష్టం.*
అది రాగానే ప్లేటును పక్కన పడేసినట్టుగా, జీవితాన్ని పక్కన పెట్టేస్తాం. జీవించడం మానేస్తాం.
ఎన్ని సంతోషాలున్నాయో, ఎన్ని అనుభూతులున్నాయో అవన్నీ విస్మరిస్తాం.
రాయిలాంటి కష్టం మీదే మనసు పాడుచేసుకుంటాం.
ఇంత పెద్ద జీవితములో చిన్న కష్టాన్ని మనం ఓర్చుకోలేమా?.......
లుక్ ఎట్ ద లార్జర్ పిక్చర్.
ఇట్ ఈజ్ ఫుల్ ఆఫ్ జాయ్. ఇట్ ఈజ్ ఫుల్ లైఫ్.
*అందుకే కష్టం వచ్చినప్పుడు మనసు రాయి చేసుకోండి.*
*ఆ రాయిని పక్కన పెట్టండి. విందును తృప్తిగా ఆరగించండి.*
😊😊😊
